Blog Archieven

Tag Archives: onderwijs

Aan alle docenten van de kleuteruniversiteit

U zwaaide zopas mijn jongste kleuter uit.
Met toeters en bellen, geuren en kleuren, alweer was niets u teveel.

Vijf keer zag ik het gebeuren, hoe u mijn onzeker ronddrentelende prinsen of prinsessen, bij de hand nam, uit de wind zette, een duwtje gaf, de deuren voor ze opende.

Het is mij een raadsel hoe u dat doet.
Zij vinden bij aanvang nog niet eens de juiste woorden, zitten voortdurend onder snottebellen en etensresten, weten nauwelijks hun jas te knopen, kijken versteld het boze wonder ‘wereld’ aan, met grote verwachtingsvolle ogen.
Hoe u dat doet, hen mee te voeren, op een reis vol avonturen en hen met uw glimlach en eeuwig enthousiasme een plek te toveren waar zij boordevol vertrouwen veilig durven dansen en rondhuppelen.
Hoe u erin slaagt de verwachting in hun blik niet teniet te doen, sterker nog, in hun ogen een glans te kleuren die menig volwassene met verstomming slaat en ontroert tot in zijn diepste kieren.

Pluimen op uw hoeden, champagne in uw glazen, ovaties, standbeelden, niets lijkt mij straf genoeg om duidelijk te maken hoe wonderlijk u geweest bent in de eerste levensjaren van mijn vijf prinsen en prinsessen.

Mijn allerdiepste waardering hebt u.

Er rest mij enkel nog een handdruk of een kus.

Van harte.

Een vader.

kinderhandjes

Fotoshoot

Het is een vermakelijke dag voor Isidoor. De fotograaf host door de gebouwen. Voor de jaarlijkse kiekjes. Een leuke man trouwens. Altijd goedlachs. Alsof hij zelf voortdurend in de lens moet kijken. Isidoor begeleidt hem. Ze zijn op weg naar de tuin voor het hoogtepunt. De foto der leerkrachten. De groepsshoot.
Ze hebben zich allemaal uitgedost. Hakken, dassen, sjaaltjes, rozen in het haar, nieuwe truien, gestreken hemden, veel schmink en gel, klieders gel. De meesten zitten er wat verkrampt bij, verstijfd, bevreesd voor het eindresultaat dat weer op de flap van de jaar- lijkse benefietkalender zal prijken. Stel je voor, het hele korps in al die huiskamers. Je zou voor minder je beste beentje voorzetten. En dat doen ze ook, de twee juffen aan beide zijden van de directeur. De herder met zijn schapen. Isidoor glimlacht fijntjes. Hij heeft de beste plaats. Naast de fotograaf.

Lach van de leerkracht

Het stoomt in het hoofd van Isidoor. Gekkigheden hebben zich aangediend. Het begon al vorige week, bij die bestelling van drie dozen cava. Drie dozen godbetert. En dan daarna de vraag van die hupsakee-dame van de ouderraad. Of er nog hoedjes waren. Rode hoedjes met een elastiekje aan. ‘Het is toch nog geen carnaval,’ had hij gerepliceerd. Hupsakee had even gelachen en had daarna het vingertje in de lucht gestoken – een bordeauxrood gelakte nagel – met de woorden: ‘Voor de dag van de leerkracht, beste vriend, de dag van de leerkracht.’

Beste vriend. Hij had even gehuiverd. Hupsakee was nogal kwistig met haar genegenheden. Isidoor had zich omgedraaid en zelfs niets gemompeld. Bordeauxrode vrouwennagels moesten maar niet in zijn richting wijzen. Doch, hij had de dag daarna gedwee alles bij elkaar gezet. De cava, de hoofddeksels, de papieren tafellakens met de print van herfstbladeren, de plastic bekers, de microfoon, de vlaggetjes, de naamkaartjes. Hij had de elektronische klok van de schoolbel gisteren aangepast, zomaar even dertig minuten later. Hij had de batterijen voor de filmcamera in de oplader gestoken en was deze ochtend de koffiekoeken en versnaperingen gaan afhalen bij bakker Benoit. ‘Want er is geen betere,’ had Hupsakee gezegd. En ook geen duurdere, had hij gedacht.

Daar zitten ze nu dan. Om acht uur in de ochtend. Aan een lange ontbijttafel op de speelplaats. Ze lachen en maken plezier met koffie en thee en cava. Vroeg in de ochtend met cava! Waar gaat het naartoe met deze wereld? Ze moeten nog een hele dag hun meute koters de les spellen maar zitten hier reeds te heffen als volleerde drinkebroers. En zusters. Want de juffen kunnen er ook wat van. Immers … het is hun dag. Hun hoogdag. Hun zet eens een onnozel hoedje op je hoofd-dag. De kinderen lachen. De mama’s lachen nog harder. En zij zelf lachen ook. Schaapachtig, groen, ingehouden, bekakt, hardop, maakt niet uit hoe. Maar ze lachen.

Isidoor zal straks opruimen. De hele troep. Wanneer ze allen weer in hun klassen zijn. Om echt te werken. Zou het ooit eens dag van Isidoor zijn, vraagt hij zich af. Maar dan ziet hij Hupsakee met vaste pas en namaak-Vuitton onder de arm postvatten achter de microfoon voor haar woordje. Ach laat maar, mijmert hij verder en hij proeft één van de geblutste pralines. ’Gooi die maar in de vuilbak,’ had ze gezegd.